blog 3 - de roze wolk

De  eerste weken gingen voorbij. Zelfs de eerste 2 maanden. En zeggen dat ik een ‘Tournée Minerale’ (Voor de Nederlanders: een ‘Dry january’) vroeger al dermate lang vond en er daardoor nooit aan mee deed. Of het allemaal vlekkeloos ging? Neen, niet altijd. Zo herinner ik me de jaarlijkse Hoogmis van het wielrennen. De Ronde van Vlaanderen.

Een beetje het Nationale bevrijdingsfeest ook dit jaar. Want Covid was voorbij. (Echt? Zeker van?) De vorige wielerafspraak - eveneens met weinig Coronavrees op dat moment - was het WK op de weg in mijn eigen stad Leuven. Pré -drinken de avond er voor en de dag zelf: aan den aperitief beginnen zo rond 10u30… Onze nationale trots Wout van Aert was toen torenhoog favoriet, maar voor één keer liep het niet zoals gehoopt. Ik had wat laat door dat het kalf verdronken was betreft een Belgische WK titel. Want dat was ikzelf immers ook al een tijdje: ook verdronken, in de alcohol. Het viel op dat ik naar het einde toe niet eens meer wist wie op het voorplan reed. Dat zou nu wel eens anders zijn! Al was er een paar dagen eerder als een eerste domper: Wout had positief getest op… Covid.

Het was die dag dat ik voor het eerst besefte wanneer ik als niet-drinker genoeg zou hebben van 'gefeest'. Dat konden 2 zaken zijn. Enerzijds een vreemd en beneveld iemand die in mijn oor begon te roepen. Ongevraagd uiteraard. En anderzijds als er iemand voorbij zwalpte en mij niet direct als een obstakel op zijn weg beschouwde. Waardoor een deel van de inhoud van zijn/haar pint een stuk textiel van mijnentwege bevuilde.

Ik had altijd gedacht dat ik geen problemen zou hebben wanneer er 2 kern-bezigheden zouden zijn.  Bijvoorbeeld: koers en drank. Of: wandelen en drank. Of: ‘terrasje doen om bij te praten’ en drank. Maar de ultra drinkers maken van de drank altijd de hoofdactiviteit. Alle remmen los! Verdoken zuipfeesten noem ik dat. Dat was zeker zo bij de wielerwedstrijd. Op een bepaald moment knakte het. Niet dat ikzelf wou gaan drinken, maar ik zag weer alleen maar alcohol rondom mij. Schuilen of weggaan was echter geen optie.  Een paar uur later kon ik eindelijk denken "laat me nu maar allemaal gerust aub!" En ik keerde de decadente boel de rug toe.

Het restaurant hadden we al gehad en de koers ook. Twee weken later was het de beurt aan de fuif. Op mijn leeftijd? Jawel… Maar ik had mijn lesje geleerd. Ik was met een eigen vervoermiddel gekomen én ik had alcoholvrij bier in de auto. Iedereen werd verwelkomd met Prosecco, met veel Prosecco. En daarna was het tijd voor bier, veel bier. En er was géén alcoholvrij bier. Op en neer naar de auto dus.

Het was alsof ik de eerste buitenlander was die in de gemeente was komen wonen. Alles en iedereen wou me spreken. Wat was dat nu eigenlijk met dat drankloze bestaan? Het lopende vuurtje had zijn werk gedaan blijkbaar. Prima. Het nieuws was al bekend, dus gingen de gesprekken alleen nog over de reden van mijn gedragsverandering. Na een paar verklaringen begon ik tegen iedereen iets anders te zeggen. Anders werd ik moe van mezelf in herhaling te horen vallen. Wanneer ik de nadruk op de slokdarm zette dan zag je de zucht van opluchting in de ogen bij de respondent. Dan dachten ze: “Ah, hij heeft problemen met de gezondheid! Oef, dan moet ik niets ondernemen om mijn drankgedrag te veranderen.” Maar de reacties waren overwegend heel positief. Ik kreeg veel complimenten en meestal hoorde ik de afrondende zin “ik zou dat ook eens moeten doen.” Echter het verschil tussen zeggen en doen… De keren dat ik op een ‘kater-morgen’ dacht dat het nu wel eens gedaan moest zijn met zuipen, die waren ontelbaar.  

Genoot ik van de belangstelling? Soms wel. Maar ik voelde me vooral heel goed in mijn vel. Ik had intussen zomaar eventjes 30 voordelen opgeschreven die ik had ontdekt bij het afzweren van alcohol. Opvallend weinig mensen die vervolgens vroegen “en welke 30 zijn dat dan?” Misschien was dat wel omdat het er zo veel waren. Maar de hoofdreden was allicht dat ze daar liever niet mee geconfronteerd werden. Een decennium geleden had ook niemand gevraagd hoe ik er in geslaagd was om te stoppen met roken. Als ze het toch vroegen dan namen ze geen vrede met ‘door het lezen van een boek.’ Maar dat kon dus wél! Met dank aan Allen Carr en Jan Geurtz. Ere wie ere toekomt!

De 30 voordelen… 1 van de 30 was ‘ik voel me op bepaalde momenten van de dag echt mega gelukkig!’  Iets wat stilaan wegviel na verloop van tijd. Reden: de eerste 2 maanden leef je op een roze wolk. Alles is mooier! Na een paar maanden is het evident dat je als niet-roker of niet-drinker ook slechte  dagen hebt.  

De blijvers onder de voordelen dan:

ik heb minder heftige moodswings, ik kom veel sneller uit een dip. Ben ook minder lang 'upset' over iets. Ik voel meer verbinding met de mensen. Ik luister weer beter naar de anderen. Ik leef meer van dag tot dag. Ga me geen zorgen meer maken over iets wat binnen de 2 weken pas op de agenda staat. Minder angst, meer zelfvertrouwen. Ik voel dat ik anderen inspireer. Niet door te preken (!) maar door het voorbeeld te geven. Ik beweeg meer, vooral wandelen doe ik graag. Slapen als een roos: dat hoor je steevast en is dus geen verrassing. Maar wat een cadeau is me dat toch! Ondertussen is er 9 kilo vet weggesmolten. Heb ik geen rhinits meer, geen prikkelhoest an last but not least:  geen slokdarm-miserie meer !!!  Dafalgan (voor de Nederlanders: Paracetamol) moet ik ook niet meer in huis halen. Maag en darmen zijn veel gezonder. En mijn cholesterol waarde was met 50 punten verminderd! Verder ziet de huid er beter uit en blinken mijn ogen weer. Last but not least: ik ben verlost van die ellendige mega katers! Oh ja, en nu kan ik ook ‘Bob’ zijn op de terugweg: die van het feestje naar huis.